اگر آخرین دستاوردهای طراحی وساخت جواهر در دوره پست مدرنیسم را با تاریخ سنتی صنایع دستی مقایسه کنیم، متوجه می‌شویم که وجه اشتراک چندانی بایکدیگر ندارند.به‌طور مثال چه وجه اشتراکی بین آثاری نظیر طرحهای جمجمه خرگوش، قطعات ساخته شده ازصمغ وآیینه، گل سینه‌های اکریلیک وشن ریزه‌های، با زیورهای چوبی و ملیله‌دوزی‌های زربفت ومیناکاری‌هایی باالماس‌های درخشان ویاقوت تزیین شده، وجود دارد؟ کدام دسته از این آثار نشان دهنده اوج رشد و تعالی صنعت جواهر سازی در 500 سال گذشته یا قبل از آن است؟ 

تحقیقات باستان‌شناسی حاکی از آن است که نخستین زیورهای مورد استفاده بشر دندان‌ها و پنجه‌های حیواناتی بوده که صید می‌کرده است. این قطعه‌های کشف شده با یک رشته لیف طبیعی به هم متصل می‌شدند و تشکیل مجموعه‌ای بدیع را می‌دادند که بسیار نو جلوه می‌کنند. زیورهایی که انسان‌های غارنشین از آنها استفاده می‌کرده‌اند، نخستین حلقه از زنجیره‌ای است که با قدمتی 40 هزار ساله موضوع و آثار هنری موجود در را، با گذشته آن و با سنت‌ها و سبک‌های گوناگون طراحی و ساخت زیورها که در طول تاریخ و در میان ملل و فرهنگ‌های مختلف جهان جریان داشته است، پیوند می‌دهد .

داستان پیدایش زیورهای موجود به قدمت داستان پیدایش و به‌کارگیری طلا، نقره و سایر سنگ‌های قیمتی است، که بیشتر در ساخت گردنبندها و تاج‌های سلطنتی، لباس‌ها و نیم‌تاج‌های زنانه برای اشراف مورد استفاده قرار می‌گرفته‌اند. اما پدیده دیگری نیز به موازات آن جریان داشته است، یعنی داستان پیدایش اشیای زینتی و آرایشی که مورد استفاده بسیاری از مردم جهان بوده است. به‌گونه‌ای که بستر تاریخ پوشیده از طراحان زیورهای مدرن، قومیEthnic Jewellery، بومی و آویختنی بوده و هر یک بخشی از تاریخ را به خود اختصاص داده‌اند، تاریخی که ساخت زیورها در آن قائم به هیچ قانون و قاعده مدونی نبوده‌است. دامنه مواد و مصالحی که در جواهرسازی قومی به‌کار می‌رفته به قدری وسیع است که صنعت جواهرسازی اروپا را تحت تاثیر قرار داده‌است و به‌عنوان عظیمترین نیروی الهام بخش طراحی قرن بیستم به حساب می‌آید. تاثیر آداب و سنت‌های آفریقایی نیز بر این صنعت چشمگیر بوده‌است به‌طوری که مردم آفریقا و بسیاری از مردم آسیا برخلاف اروپایی‌ها، هرگز راهی را که اجدادشان طی کرده‌اند، فراموش نکرده‌اند و هنوز هم به ساخت اشیاء و زیورهایی از جنس استخوان حیوان‌ها، چوب، صدف، ریشه گیاهان، دانه‌ها و حبوبات، اقدام می‌کنند.

به‌طور مثال در شمال نیجریه از حصیر برای ساخت گوشواره استفاده می‌شود و مردم "باشیماBashima" نیز گردنبندها و بازوبندهای زینتی خود را از حصیر می‌بافند. مردم آفریقا پس از پایان دوره استعمار, از سکه‌های به‌جامانده از اروپایی‌ها به‌عنوان زیورهای آرایشی موی سر استفاده می‌کردند و در تزیین گردنبندها نیز از این سکه‌ها استفاده می‌کردند.

به موازت آن, در نقطه‌ای دیگر, پرهای پرندگان استوایی وسیله تزیین گردنبندها و کلاهای آیینی تمدن پیش از کریستف کلمب, سرخپوستان آمریکای شمالی و قبایل آمازون بود.

از جمله ویژگی‌های مهم جواهرات قومی که هنگام مقایسه با شیوه‌های قبل از دوران مدرنیسم اروپا به چشم می‌آید, جرأت و جسارت فوق‌العاده سازندگان آنها در به‌کارگیری رنگ‌ها و هماهنگی کامل مواد مصرف شده است, به‌طوری که در بسیاری موارد می‌توان مجموعه‌ای از مهره‌های شیشه‌ای, مرجان‌های نتراشیده, استخوان‌ها و نقره‌کاری را یک‌جا و بر روی یک قطعه زینتی مشاهده کرد. هر یک از این مواد با رنگ‌های فیروزه‌ای, شیری, صورتی و نقره‌ای درخشان آمیختگی رنگی زیبایی به‌وجود می‌آورند.

از دیرباز نیاز به ساخت زیورهای ارزان قیمت در کنار زیورهای قیمتی مطرح بوده است و جواهرسازان هندی در روزگاران دور اقدام به ساخت زیورهای ارزان قیمت کردند. انواع النگوها و زیورهای ساخته شده از جنس صدف, حلزون, شیشه, فلزات و نوعی صمغ حشرات به نام "لاک" از نمونه‌های ارزان قیمت ساخته شده در زمان گذشته است. آنچه که بیش از پیش به جواهرات هندی و آسیای شرقی جذابیت بخشیده به‌کارگیری ماهرانه مواد مصرفی بوده است.